මම මා නොවන තුරු

රටා නැතත් ඉටි පදුරක උකුලේ හොවා නිදි ගන්වපු සියලු දෙවියෝ රකිත් ම'පුතු පංචායුදෙ ගෙලේ හොවපු එකම පුතුගේ හිස මත්තට තල් අත්තක අඳුරු හෙවන නුදුරු දිනක වැටෙයි කියල බාලචන්ද්‍රන් උඹත් නොදන්නවට කොයි අම්මද එහෙම හිතුවේ තල් වැට වට ඉස්කෝලෙක අනා ආවන්නා කියා දීපු සිංහල ටීචර්ගේ දැවටි දැවටි පොංගල් දා කෝවිල් ගිය මුරුගාගෙන් පිහිට පතපු උඹ නොදන්න උඹ වගේම බොහෝ ලපටි උන්ගෙ කරට සයනයිට් විස බැඳෙයි කියල බාලචන්ද්‍රන් උඹත් නොදන්නවට කොයි කැකුලද එහෙම හිතුවේ හිස පිච්ච මලින් සැරසූ හිමිසඳ දෑත ඒ මල් ගීලිහි පරවී ගොස් අවි දරන කල රුපුන් නැසුමට යශෝරාවෙන් සොවෙන් ලතවී උන් මලදා වයිර අග්නියෙන් දවා මළකඳ චිතකයක අළු නිවෙන්නත් කලියෙන් බිඳ වැටුණු ගැහැණු හදවත උන් නසාගෙන මැරෙමියි සිතන මිනිස් බෝම්මයයක් වෙයි කියල බාලචන්ද්‍රන් උඹත් නොදන්නවට කොයි බිරිඳද එහෙම හිතුවේ වයිරයේ රකුසු වේශය නොසන්සිඳි ලේ පිපාසය උඹේ සනුහරේ ඇවිලූ ගින්න ඒ ගින්නට පිදුරු ලූ උන් එක්ක නුඹේ සම මසුත් ඉල්ලා ඉන්නැති සංසිඳව ගන්නට දකුණේ විලාපය කඳුළු ගලා ගිය යවට වන් නෙතින් මානා එල්ලය හරි ඉලක්කෙට විස්කොත්තකට කැටි ආදරෙන් උදුර ගන්නැති නුඹේ ප්‍රාණය උණ්ඩයට උණ්ඩයෙන් බාලචන්ද්‍රන් උඹත...

පින්තුරේ  මෙතනින් ගත්තේ මියැදුණු හැඟුමක් සොරකම් කල නුඹ සිතුවිලි මගේ යලි කළඹා නොනැගුනු වදනක සීතල හිමකැට උනුහුමකින් ගුලි කරවා නොකී කතාවක වගතුග මොනවද ඇසුවා පෙරදා මතකය සරදම් කල හඬ යන්තම් දෙසවන රැඳුනා නොදැනිම මුව ගොළු වූවා ගිනියම් සිත මත පිනි බිඳු තැවරු වසන්තයේ වැහි තිබුණා වැසි කුලු මෙතරම් කළු කිමදැයි නිකමට සැක සිතුනා ඉඳහිට විදුලිය මහ හඬ නැගුවද ගැස්සුණු සිත් වෙළුනා මාරුත අතරේ ප්‍රේම තරන්ගේ කොහේදෝ මානෙක ඇදුනා නොකී කතාවක ප්‍රේමයේ උණුසුම වැහිපොද අතරේ දැනුනා නොදැනිම ප්‍රේමය වින්දා වැහිබිඳු ගිනිගෙන කාලය අළුකර අසනි වැසි ඇද වැටුණා නුබේ ලොවක් තුල මගේ ඉමක් ගැන සිහිනය පැටලී තිබුනා මා දුටු සිහිනය මගෙන් උදුර ගෙන ප්‍රේම කුණාටුව හැමුවා රුවල් ඉරීගිය පහුරක තනිවී මා පෙරමග තව බැලුවා නොකී කතාවක මැවෙනා සිතුවම් නෙතු මානයේ බොඳ වූවා නොදනිම කඳුලක් වැටුණා මියැදුණු හැඟුමක් සොරකම් කල නුඹ සිතුවිලි මගේ යලි කළඹා නොනැගුනු වදනක සීතල හිමකැට උනුහුමකින් ගුලි කරවා නොකී කතාවක වගතුග මොනවද ඇසුවා පෙරදා මතකය සරදම් කල හඬ යන්තම් දෙසවන රැඳුනා නොදැනිම මුව ගොළු වූවා