හුදෙකලා රාත්‍රියක

තණ පතක පිණි බිඳකි
මේ හැඟුම මා සිතට
දුරක සිට නිලට
දිලෙන තරුවක්ය
නුඹ රැයට
හිස් අහස  කළඹමින්
දුක් ස්වරය හා මුසුව
ගී ගයයි මද පවන

වියකි යයි සිතින්
මේ හැඟුම මා විඳින
හෙට පහන් වන විටම
යලි ආයෙත් රැයක
දළුලා එනු පිණිස

බලා හිඳිමි නුඹ දෙසම
මතකයට සම වැදව
සිප ගනිමි දහස් වර
මේ හිස් අහස යට
ගණදුරම තුරුල් කොට
මතකයේ නුඹ දෙතොල

නුඹ හා මා අතර
හිස් අවකාශයක
දඟකාර වලා කැටි
හරස් වෙයි නුඹ දසුන
නුඹ දෙසම බලා ඉනු
නොහැකිය ඉතිං මට
වළාවනටද ඉඩක්
අවැසියි නොවේද

රැය පුරා පිනි වැස්ස
වැටෙනවා අප ලොවට
නෙතු දෑල දොඩමළුව
සිටිනවා පෙර ලෙසම
නුඹත් දිලි දිලී
ඉඟි කරන කොට මෙලෙස
නෙතු තෙමෙනවා ඒ
පිනි බිඳු නොවන වග
නුඹ දන්නවා
මට වඩා හොඳට