මම මා නොවන තුරු

මා එදා හවස නිවසට පැමිනීමේ සිටම නිවස එකම යුධපිටියක් විය. මා යහමින් පදම් වී පැමිනෙනු ඇතැයි ඔවුන් බලාපොරොත්තු වූවත් මා එසේ නොවි පැමිණීම ඔවුන් මවිතයට පත් කලද මාගේ සිහිය මධුවිතින් තොරවම අහිමි වී තිබුණි. අම්මා ලොකුඅම්මා සහ ලොකු තාත්තා ඇතුලු පිරිස විසින් ඉදිරි ආරක්ශක වල්ලල බිඳ නොහැකිවන සේ දොරකඩ අහුරා සිටිමින් මට සෝලි තැබීම ඇරඹීය.  අප්පච්චී විසින් "ඕකට ගෙට ගොඩ වෙන්නවත් ඉඩ දියල්ලා" යි නිවසේ වූ හාන්සි පුටුවට වී බැරෑරුම් කල්පනාවක නිමග්ණ වී සිටිමින්ම කීයෙන් පසුබා ගිය ඉදිරි ආරක්ෂක වල්ලල හරහා මා හට නිවසට ඈතුලු වීමට ඉඩ හසර ලැබිණි. මගේ ක්‍රියා කලාපය හෙලා දැකීමට මැදිහත් වීම සුදුසු නැතැයි අප්පච්චීට සිතෙන්නට ඇති. එහෙත් සියල්ලන්ම එක්වී මා වැරදි කරුවකු ලෙස නිගමණය කලා මිස එසේ වන්නට, මා එවන් ත්ත්වයකට පත්වූයේ ඇය්දැයි කිසිවෙකුත් සොයා නොබැලුවාය. මා මා වෙනුවෙන් පෙනී සිටීමට නීතීඥ්‍යයකු නොමති උසාවියක විත්තිකරු විය. මා හට අපේම උන් ගැන දැඩි පිළිලුලක් සේම කලකිරීමක් ඇති විය. මා හට කරුණු දැක්වීමකට ඉඩ නොතාබාම යුශ්මතා වැරදි කරුද නිවැරදි කරුදැයි නොඅසාම මා වැරදි කරු කලේ ජූරියේම එකමතික තීරණයෙන් හා අපක්ෂපාති වූ අප්...

පුංචිම පුංචි පිණි කැටයක් තවත් පිණි අහුරු ටිකක් එක්ක කාටත්ම හොරෙන් අවිත් මහ පොලොව තෙමුවා මීට ටික කාලෙකට කලින්. මෙ ඒ පිණි කැටයේ පුංචි කතාවයි .රාත්‍රියේම හොරෙන් ඇවිත් හිරු උදාවත් සමඟම හොරෙන්ම මතක සටහනක් කුරුටු ගාල ගියපු එ පිණි කැටේම මොකක්දෝ කරුමයකට මහා ඉඩෝරයකට අහු වෙලා තනියම එදා මුලින්ම වැටුණු විදියටම කාටත් නොකියම ආයෙත් වියකිලා ගියා අයෙ නොයෙන්නම කියලා පිණි කැටයවත් නොදැනම. එ පිණි කැටේ කාටහ් හොරෙන් පිනි බින්දු හැලුවා මුකුත් නොතියම මහපොලොවට.  හැබයි එ පිණිබින්දුව අහු උන ඉඩෝරය තවමත් ඉවර නැතත් ඒ ඉඩෝරය පිණිබින්දුවට ගොඩක් දේවල කියල දුන්න, ජීවිතයට අරමුණක් එක්ක තරඟයකට ඒ ඒ ඉඩෝරය පිණිබිදුව ඇඩල දැම්ම. පිණි බින්දුව තාමත් ඒ තරඟය කරගෙන යනව පුලුවන් තරම් සාර්තක විදියට.ඇත්තම කියන්න එ පිනි බිංදුව එක දෙයක් නම් ඉගෙන ගත්තා. එ තමයි " WHAT GOES UP, IT COMES DOWN". ඉතින් ඒ පිණි බින්දුව එදා මහ පොලොවට වටුනු දවසෙ ඉඳල පිණි කැටයක් දෙකක් හලලා ගියා මහ පොලොවට. මහ පොලොවත් හරි ආදරෙන් එ පිනි බිංඳු බාරගත්තා. පිණි කැටේත් මග පොලොවත් එක්ක ගනුදෙනු කරන්න ඉගෙන අරන් එ ගනුදෙනුවම ටික ටික වඩි වෙලා ඉතින් ඔන්න පොද වැස්සකුත් උනා...