ඈ නාමලීය

ඈ යලිත් මට මුණ ගැසුණාය. ඒ වන විට ඈ පුරන් වූ කුඹුරක් සේ මට දිස්වුනි. ඇගේ දෑස් මලානික වී තිබුණි. ක්ෂණික මතකයන් සමුදායක් මා මනසේ සිතුවම් පෙළක් සේ ඇඳී බොඳවී ගියාය. ඈ මාහා සිනාසිනි.මමද පෙරලා ඈ හා සිනාසුනෙමි. ඈ නාමලීය.

 ඈ මාගේ පෙර බිරිඳ වූවාය. නාමලක් සේම ඈ මා දිවිය සුවඳවත් කලාය. නමුත් ඒ සුවඳ සදහටම උරුම කර ගන්නට තරම් මම වාසනාවන්තයෙක් නොවීමි. අතීතය සිහිවී මට නිතතින්ම බැලුනේ ඇගේ ලැම දෙසය. 

ඒ සමගම ඈ අතින් අල්ල සිටි සමීර පුතු මා හදුනාගත්තේ, තාත්තී යයි කියමින් පැමින උණුසුම් හාදුවක් පිරිනමන ලද්දේ හොටු තලියක්ද මා මුහුනේ අතුල්ලාය. මට පිලිකුලක් නොදැනිනි. මා පුතු වඩාගත් අයුරු දැක ඈ ‍නෙතු කඳුලින් තෙමී තිබුනි. ඈ මා අසලට පැමින "පුතා තාත්තිට කරදර කරන්න එපා" යයි කීවාය. ඇගේ බසට ආවනත නොවූ පුතු සුරතල් බස් දොඩන්නට විය. 

අමාරුවෙන් වචන ගලපාගත් මා "නාමලී, ඉතින් කොහොමද කියා ඇසීමි. ඈ කඳුලත් සිනාවත් අතරින් මා මුහුණ දෙස බලා උන්නාය.මා ඇසූ ගොන් පැනයට සියලු පිලිතුරු ඇගේ මුහුනේ රැඳී තිබුනි. බොහෝ දුරක් පයින් ආ නිසාදො ඈ වෙහෙසට පත්ව සිටියාය. දූවිලි කාස්ටකය ඇගේ මුහුන සහ මුදු කෙස් කලඹ යටපත් කර නැගී තිබුනි. මට මා ගැනම වයිරයක් ඇතිවිය.

ඈ "පුතාට හොඳටම උණ හෙම්බිරිස්සාව" යයි අසරණව කීවාය. මගෙන් ඉටු විය යුතු යුතුකම් ඉටු නොවූයේ වහා පුතුට බෙහෙත් අරන් දී තවත් යමක් කල හැකිද විනා "කාලද ඉන්නේ" නාමලීගේ මුහුන දෙස බලා ඇසුවෙමි. "කරදර වෙන්න එපා සුරේන් " යනුවෙන් අහින්සකව පැවසූ ඈ සිලි මල්ලක එතූ පාර්සලයක් බෑගයෙන් එලියට ගෙන පෙන්වීය. ඇගේ අතින් පිසුනු රස ආහර මා රස නහර පිනවූයේ මීට බොහෝ කලකට ඉහතදීය. ඒ රස සොයා වහා පර්සලය ඇගෙ දැතින් ගෙන බලනුයේ එහි වූයේ රොටී දෙකකි. මා මොන තරම් අමනයෙක් දැයි මටම සිතුනි. ඇගේ අකැමැත්ත මැද්දේ පුතුත් ගෙන කඩයකට ගොඩවැදුනු මා ආහාර ඇනවුම් කලෙමි. පුතු මහත් ගිජු කමකින් අහාර ගනු දුටු මා ඈ මුහුන දී ඇති අහේනිය මනාව අවබෝධ කර ගතිමි.

 ඈ හා පුතු අහාර ගනු බලා සිටි මා සිත මටත් හොරා අතීතයට දිවගෙයේ සරසවිය අසල නැවතිනි. නාමලීගේත් මගෙත්  සොඳුරුතම කාලය එය විය. මා කුසගින්නේ සිටි දිනක ඈ අගෙ බත් පත මට පිරිනැමූ අයුරු මට මතක් විය. එතැන් සිට ඇරඹි මාගේත් ඇගේත් ආදර බැඳීම කිසිදු බාදකයකින් තොරව ගලා ගියාය. ආදරයේ සොඳුරු තැන් සොයා අප දෙදෙනා සරසවි බිමේ හුදෙකලා වීමු. දිනක් ඇගේ නලලත සිපගත් දිනෙක "ඔයා හරි නරකයි" කියමින් මා උර සපාගෙන උරයට හේත්තු වී බොලද වදන් කියූ නාමලීව මට මැවී පෙනුනි. අපෙ අදරයට පැමිනි මුල්ම බාධකය වූයේ මගේ අම්මාය. ඈ දුලාරි නම් තරුණියක මට යොජනා කලාය.

 අම්මාගේ විරෝදය මැද්දේ මා නාමලීගේ අත ගත්තෙමි. අප දෙදෙනා වෙනම කුලී නිවෙසක අපේ කැදැල්ලෙ රස වින්දිමින් සිටින අතරතුර අපි දෙන්නාගේ ආදරයේ උපරිම පලය පුතු සමීර අපි අතරට අවාය. සමීරගේ ආගමනයත් සමග අපේ අම්මාද ටිකටික වෙනස් වී නාමලීට දුවක සේ සෙනේ පානනට වූයේ මා සිතේ උපරිම සතුටක් රඳවමිනි. අනේ දෙවියනි ඒ මුලාවක් බව මා නොදැන සිටියෙමි.

 අපේ කැදැල්ලට ආ දෙවනි හෙනහුරා වූයේ නාමලීට පියයුරු පිලිකාවක් වැලඳීමයි. අහෝ සරසවියේදී කාටත් හොරෙන් මිරිකූ, නිදි යහනේ මා සැනසූ, සමීර පුතුට කිරි දුන් ඇගෙ ඒ හන්ස ජෝඩුව මස් වැදලිවන්ව ඇගේ ගතින් වෙන්වුනි. නාමලී මානසිකව වැටුනාය. නමුත් ඇගේ පිරිපුන් බවේ අඩුවක් මට නොම දැනිනි. ඈ මගේ නා මලම විය. 

අම්මාගෙත් දුලාරිගෙත් කුමන්ත්‍රන වල සාර්තකත්වයට මෙය තදි බල පෑවේය. මා අම්මටත් නාමලීටත් මැදිවූයේ ගිරයට අසුවූ පුවකයක්ම විය. අම්ම්මා හා දුලාරි නාමලී හා පුතු මගෙන් වෙන්කරනු ලැබීය. මා මගෙනුත් අම්මාගෙන්නුත් දුලාරිගෙනුත් පලිගැනීමට දුලාරි හා විවාහවී අසාර්තක පවුල් ජීවිත්යක් ගෙනයමි. දුලාරි හා මා අතර ඇත්තේ ලියවිල්ලක බැඳීමක් පමනි. 

මේ සියල්ල මට හැඬුම් ගෙනාවාය. සැබවින්ම මට හැඬිනි. නාමලී වැලඳ ගත් මා පොඩි එකෙකු සේ ඉකි ගගහා ලොවට හිස් වූ ඇගේ ලැම මත හිස තබා හඬා වැටෙන්නට විය.ඇයද හඬා වැටුනු නමුත් ඇගෙ මුදු අතැඟිලි මා හිස ආදරයෙන් පිරිමදින්නට විය. අප හඬනු දුටු සමීර පුතුද මහා හඬින් හඬන්නට විය. බිල රැගෙන පමිනි වේටර කොලුවා අපේ කඳුලට තිතක් තැබීය.

 බලෙන්ම සේ 5000 කොලයක් නාමලී අත ගුලිකල මා බිල ගෙවා එනවිට නාමලී හා පුතු නොසිටියාය. කඩය ඉදිරියෙන් තුන් රෝද රියක් ඉගිලී ගියාය. ඈ මටත් නොකියා ගොසිනි. නාමලී කිසිදිනෙක මට බධාවක් නොවීය. ඈ පිසූ රොටි දෙක තාමත් මා දෑතේ රැඳී තිබුනි.............