අළුගෝසු සටහන

"සමරපාල පොඩිසිඤො" මම අඳුරු කුටියේ වූ කලු ලෑල්ලේ හුණු කූරක් මැවූ රටා කියවුවෙමි. ඒ මිනිසෙකුගේ නමක් වීය. මෙලොව විසූ තවත් එක් මිනිසෙකුගේ නමක් විය.  ඔහු කවුරුන්දැයි මා නොදනිමි. කලු ලෑලලේ මෙසේද වීය.


"ප්‍රණය සිඳෙන තුරු එල්ලා තැබුවා 1951.10.15 වන දින පෙ. ව. 11 පසුවී 16 වන මිනිත්තුවේදී"


මට එදින 11.15 වන මොහොත ගැන කල්පනා වීය. අකුරු රටා මා දෙනෙත් විඩා ගෙන දුන්නේ මා දැඇස මානයේ එල්ලෙන තොන්ඩුව දෙස බලා හිදින්නට වීමි.



"උඹලයි අප්පොච්චි අදත් එකෙක් එල්ල්ලා."අම්මගේ වදන් මාතුල මහත් වූ අපුලක් පියා කෙරේ ඉපදවීමට සමත් වීය. කටගොන්නකට රා කටු හලාගෙන ආ පියාණෝ මහත් වූ පුරසාරම් දොඩවයි. ඒ වදන් මා සවන් වලට යවුලින් අනින්නා  සේම විය. තාත්තාගේ පුරසාරම් වලට හූ මිටි තියනුයේ අම්මාම විය. දෙන්නා දෙමහල්ලන්ගේ වාදයේ අවසානය වනුයේ අම්මා හොඳ හැටි තැලුම් කෑමත් කුස්සිය මුල්ලෙන් ඉකි බිඳුම් හඬකුත් ඉතිරි වීමය. ඊට පසු ඊටත් වඩා මහා හඬින් ඉකි ගසා හඬා හතර ගාතය දා නිදාගනුයේ පෙර රකුසු වෙස් ගෙන සිටි තාත්තාය. ඔහු කවුරුන්දැයි මා තබා අම්මාවත් දැන නොසිටින්නට ඇති වගක් මට හැඟේ.


පසල් සමය මා නෝන්ජලයකු කිරීමට පියාගේ රැකියාව සමත් වීය, මා ඔහුට දහස් වර වෛර කලෙමි. කිසිවකු සමඟ භජනයට නොගිය මා හට "අළුගෝසු පැටියා" යයි බොහෝ කොල්ලන් විසින් නම් පටබැන්දාය. අහින්සක මා උන්ගෙන් නිරපරාදේ බොහෝ විට තැලුම් කෑවාය. එවන් විට කෝපාග්නියේ අන්තයටම යනුයේ " තොපි සේරම එල්ලලා මරනවා බොලවු" මා මුවින් පිට වනුයේ මටත් හොරාය. මහා හඬින් හඬා වැටෙන මා හනිකට අම්මා සොයා දුව යමි.  පියාගේ මරනයෙන් මාහට උරුම වූයේ මා තදින් වෛර කල රැකියාවය. අම්මා රකිනු වස් අකැමැත්තෙන් වුවද උරුමයට කරගැසූ මා අළුගෝසු ජීවිතයට ටික කලකින්ම හුරු වීය. මා හට තත්තා කවුරුන්දැයි පසක් වූයේ මේ සමගමය.


තොන්ඩුවේ බැඳි මකුළු හුයකට අසුවූ මැසි මදුරුවෙකු ජීවිතය ඉල්ලා මරණාසන්න නිශ්පල උත්සායක නිරත වෙනු දැක මා අතීතාවර්ජනයෙන් මිදුනෙමි.



ඉදිරියෙන් වූ කලු ලෑලලේ අකුරු මාහට විරිත්තන්නට වූවාය. තොපිට විරිත්තන්න වෙන්නේ අද විතරයි යන හැඟීමත් සමගම වෙනත් නමක් තවත් කාලයකට මෙතන පැලපදියම් වනුයේ අද බව මට මතක් වීය.


අඳුරු කුටියෙන් එලියට ආ මට ඈතින් කසාවතක චලනක් දැකිය හැකිවීය. සන්සුන් ගමනින් වඩිනා උන්වහන්සේ මැරෙන උන් කීයකගේ දුක් අඳොනා පාපොච්චාරනයන් අසා ඇති දැයි මට සිතිනි. මැරෙන්නට යන අයගේ සිත් සතන් සැනහීමට උන්වහන්සේට හැකිවීදෝ දන්නේ උන්වහන්සේම පමනි. මා අසා ඇත්තේ අවසාන විලාපයන් හා සෝසුසුම් පොදවල් වල හඬ පමනි.



උන්වහන්සේ දෙස බලා මා හට පහන් හැඟීම් ජනිත නොවූවාය. වරද කරුවන්ගේ මරුවා මම වීමි. මා මහා මරුවෙකි. නීතියෙන් වරම් ලද මරුවෙකි. මට දඬුවම් දෙන්නෝ කවරෙක්ද? මා සිත වේගවත් සිතුවිලි වලින් චන්චල වීය. කසාවත මට සහනයක් නොවීය. එය නොපෙනී යනතුරුම මම මග බලා සිටියෙමි.



උන්වහන්සේ දෙස බලා මා හට පහන් හැඟීම් ජනිත නොවූවාය. වරද කරුවන්ගේ මරුවා මම වීමි. මා මහා මරුවෙකි. නීතියෙන් වරම් ලද මරුවෙකි. මට දඬුවම් දෙන්නෝ කවරෙක්ද? මා සිත වේගවත් සිතුවිලි වලින් චන්චල වීය. කසාවත මට සහනයක් නොවීය. එය නොපෙනී යනතුරුම මම මග බලා සිටියෙමි.


බන්ධනාගාර නිලදාරීන් විසින් රැගෙන ආ සිරකරුගේ මුහුන මා දිටීමි. මරණ බයින් අඳුරූ වී ගිලා බැස තිබූ ඒ නෙතු නා නෙතු හා ගැටිනි. ඔහු මා කවුරුන්දැයි හඳුනා ගත්තා විය යුතුය. මරනය හමුවේ ජීවිත්ය ඉල්ලන දෑසක් මට දැකිය හැකි විය. එවන් දෑස් කීයක් නම් මා දැක ඇත්ද?.


ලොක්කන්ගේ අණට ක්‍රියාත්මක වූයේ මා ඔහුගේ හිස වසා දැම්මෙමි. එය මට මහත් පහසුවක් ගෙනාවාය. ගැහෙන දෑතින් යුතුව තොන්ඩුව ඔහුගේ හිස පැටලීමි. මේ ගෙවී යනුයේ තවත් එක් මිනිසෙකුගේ අවසාන මොහොතය. ඔහුගේ හදවතෙ හඬා වැටීම මා සවන් වලට ඇසිනි. ඔහු නොහැඬුවද මහත් වූ සුසුමන් සමුදායක් වා තලයට මුදා හලේය. ටව ටික මොහොතකින් ඔහුගේ ප්‍රානයද වාතලයටම එක් වනු ඇත.


"දඩස්" හඬ නගමින් තට්ටුව පහලට යත්ම ඒ හඬ පරදා "ටකස්" යන හඬ නැගී සිටියාය.


මීට මොහොතකට පෙර මකුළු හුයේ සිරවූ මැසි මැදුරුවා මට සිහිවිනි.............